Estrea absoluta de BARROCRACIA de Rubén Panete: unha instalación específica de sitio e sonora, encargada, producida e comisariada por RESIS, que explora a dimensión oculta da tecnoloxía, a beleza dos sistemas complexos no máis revelador da súa física e matemática. Nesta “tecnobarrocracia” a tecnoloxía, desposuída do seu disfrace funcional e utilitario, convértese nun territorio de exceso estético. Xa non se trata só dunha ferramenta subordinada á vontade humana, senón dun sistema autónomo de poder visual e sonoro, no que cada circuíto, cada cable e cada mecanismo revela unha dimensión case teatral. É unha dramaturxia do tecnolóxico en si mesma, onde as estruturas espidas da tecnoloxía forman un armazón orgánico que ordena, no seu desmesura, un cosmos propio. Este cosmos, con todo, non é neutral nin puramente funcional; é un reflexo da autoridade e o poder latente da tecnoloxía na nosa vida cotiá.

BARROCRACIA é a síntese do últimos dez anos que Panete dedicou a METASYSTEMAS e reúne para a ocasión obra sonora, videográfica, escultórica e catro instalacións realizadas en exclusiva para o Festival: COMO UNHA ONDA DE FORZA E LUZ, SKEI, MCP e MECHANIK DEAS VERLANGENS (SYSTEM UND SINNLICHKEIT).

Nun mundo onde o tecnolóxico disfrázase baixo capas que ocultan as súas entrañas, esta obra exponse como unha escultura aberta, desposuída de ornamentos superficiais, onde se expón a complexidade crúa e interior dos sistemas. Así, os amasillos de cables, a precisión das conexións, as estruturas que sosteñen os circuítos e a disposición dos compoñentes móstranse sen filtros, evocando unha estética barroca no seu exceso, profundidade e saturación.

Pero non se trata aquí de despregar un canto fúnebre ou exaltador ao tecnolóxico senón máis ben de revelalo nas súas estruturas de poder. E a esta visceral nudez lanzarlle un rastro de vida, un sopro de tradición que non é outra que a da Música. Esta Música que segue atravesando e constituíndo o marco esencial de Europa.

Inspirada en estruturas como os aceleradores de partículas do CERN ou o experimento ATLAS, a obra remite a unha experiencia de desmesura controlada e beleza crúa, na que cada detalle é á vez abafador e fascinante. Esta mesma dimensión é palpable na instalación sonora, onde o son e a música revélanse no seu estado máis visceral, expoñendo a súa natureza en bruto. Como na música de Helmut Lachenmann, o son vólvese unha materia tanxible e desbordante, latente e crúa na súa totalidade, ofrecéndose ás veces e, noutras, permanecendo apenas no limiar do perceptible.
Así mesmo, o proxecto dialoga coa Cibernética de Heinz von Foerster, as teorías do mecanicismo e a ensamblaxe de Deleuze xunto á vangarda tecnolóxica do cinema de Jean-Luc Godard, onde a cámara, o aparello esencial que sustenta a obra e que permanece normalmente oculto, revélase ao espectador. Aquí, tamén se expón o “motor” tecnolóxico da obra: mostramos a maquinaria que sostén a instalación, a tecnoloxía mesma que a posibilita, transformando o artificio no obxecto de contemplación..