SOBRE A OBRA

KARST fálanos dunha pel en continua transformación. Unha reflexión sobre a construción que temos do noso propio corpo, desvinculándoa coas etiquetas e disciplinas que o normalizaron “” ao longo da historia. Óbraa Materia vibrante de Jane Bennett, serve de inspiración e guía das posibilidades de reformulación que existen para entender o noso corpo e os dos outros, para convivir con eles e reformular, desde a práctica artística nosa idea de sociedade. Así, traballando desde unha dimensión artística e emocional, podemos transformar a maneira coa que nos relacionamos coa natureza para imaxinar desde o presente novos futuros que constrúan un agora ecolóxico para todos.

A obra de Hugo Gómez-Chao será para conxunto de doce voces e catro percusionistas. Baseada na descomposición fonética de fragmentos de textos, que van desde o Rerum Natura de Lucrecio, os escritos sobre natureza de Leonardo dan Vinci, e fragmentos de Ángel Valente, Richard Wagner ou o Libro dos Mortos. Nos cinco movementos, as voces emerxen do son da percusión, o son transfórmase continuamente como a cámara lenta na que a palabra falada e os textos cantados aparecen ou desaparecen aos poucos. O contexto instrumental imita estas voces, articula un discurso baseado en arañazos, golpes e susurros, coma se os instrumentos tratasen de falar, de extraer palabras das peles. Así, toda a peza é un gran desenvolvemento harmónico que emerxe da escuridade, un filtrado continuo do espectro harmónico que aflora cara á luz. Mediante a exploración de diversos materiais metálicos, construíronse para esta peza 15 barras de ferro, bronce e latón, que os percusionistas tocan cara ao final da peza, fundíndose coas voces e facendo que a escuridade dos movementos anteriores sexa brillante, ruidosa e cegadora.

SOBRE O ESPAZO ESCENICO

Neste proxecto Raquel Buj proponse experimentar con biomateriales creados a partir de materiais naturais como o carbonato cálcico, xelatinas, rocas, cascas, resinas, bicarbonato, sales minerais, agares e os seus distintos procesos de cociñados, verteduras, cristalizados, mesturados e coidados. Así, todos estes procesos únense ás metamorfoses de materiais vivos, como os micelios e as bacterias, e á súa disolución para crear diferentes texturas, formas e volumes. Trátase dunha peza escultórica que funciona como unha arquitectura, como un baleirado do espazo que ten a capacidade de disgregarse en varios fragmentos e poden adherirse á pel. Estes fragmentos superpóñense aos corpos, fusiónanse con eles, xerando outras superficies nun contacto íntimo connosco, convertendo así a peza nunha arquitectura viva.